***

PrinceUtena · Widmo

‘’Stukot kopyt
Dzwonią tam w Kościelnej wieży
Wiatr syczy złowieszczo, pożerać chce
Przez ścieżkę kroczy Ona
Spowita w Szkarłatną szatę
Księżycowy blask
Nie dotykając stopami ziemi
Unosi się nad życiem
Śmierć jej niegroźna
Kąciki ust noszą jeszcze słony smak ust kochanki
Dotyka piersi
To bolesne kłucie
To nic to nieważne już
Idzie Pani w Szkarłatnej sukni przez las i śpiewa
Pieśń wyklętą o zakazanej miłości
Zdaje się być marą- nie ludzką istotą
Oczy przepełnione szaleństwem
Odbijają obrazy wspomnień minionej nocy
Zimna ziemia tak boleśnie kole
Dźwięk otwieranego pudła z pozytywką
Przyspieszony oddech i jej zimne palce
Szybki bieg po wzgórzach i wzniesieniach
Kruk przygląda się zakochanym z daleka i krzyczy
To nic, idźże sobie szepcze:
‘’Ja z moją ukochaną spotkać się raz jeszcze muszę ,ten raz ostatni!’’
Ciężar niemogący unieść w górę kochanki
Ciężar życia spadł z jednej z nich
Nacierając na drugą ,trąc duszę na proch
Tej nocy kochały się Życie i Śmierć
Tej nocy po raz ostatni
Widziano Panią w Szkarłatnej sukni
Nad ranem(jak powiadają)
Znaleźli ją na grobie
Przykrytym białym puchem
Wtuloną do marmuru
Serce zamarło i szkarłat na jej ustach zbladł
Tak miłość skończyła się na ziemi a zaczęła
Po Drugiej Stronie…’’

Paciaja · Widmo

Na początek powiem, że jestem kiepska jeśli chodzi o lirykę i najczęściej unikam komentowania. Nie dość, że rzadko kiedy coś mi się podoba, to jeszcze do tego zwyczajnie nie potrafię oceniać wierszy.

Najbardziej irytuje mnie w nich pisane na schemacie "tararararararara-tararara-tara-rara", a że powyższy zdecydowanie uciekł od tej taniej melodyjki, to postanowiłam się przy nim na chwilę zatrzymać.

I podobał mi się na swój niezrozumiało-przygnębiający sposób. Brakowało mi tytułu, bo najczęściej to właśnie on sugeruje nam, w jakim klimacie trzyma się wiersz (lub na co powinniśmy zwrócić uwagę), ale tutaj i tak nie miałoby to większego znaczenia. Smutek, strata, samotność, śmierć. Pakowane w ciekawej formie.

Chyba nie ma sensu nawet próbować "pięciu palców", pytań w stylu "co autor ma na myśli" i rozdrabniania się nad okolicznościami pisania. To mi jest co najmniej zbędne do tego, żeby powiedzieć, że mi pasowało. I podobało się.

Pozdrawiam,
Pacia