Tamte dwie na rynku

Panna Ironia · Gość

Musiałam. Ciężko to pewnie nawet określić mianem "wiersza", to jest taki po prostu stwór, który nigdzie indziej nie pasuje. Brak interpunkcji zamierzony.
Zainspirowane moim Krakowem, miastem pełnym gotów i kościołów, a także sceną, kiedy - zanim jeszcze Dir en grey wyszło na scenę - w klubie, między przerwą na wykrzykiwanie nazwy zespołu, dwie dziewczyny się tak po prostu pocałowały. Być może dla nich.

Tamte dwie na rynku

A one się nie bały
ani stosów dla czarownic
ani szeptanych cicho kłamstw
dotykały swoich dłoni tak
jakby były całkiem same gdzieś daleko
i nie istniał żaden najmniejszy choćby
świat.

I miały krzywe uśmiechy namalowane
niczym bardzo drogie francuskie laleczki
wielkie oczy co nie dostrzegały
a może nawet dostrzec nie chciały
poglądów przekazywanych sobie stanowczo
od lat.

Robiły głupie miny słodkie do chmur
chciał może uśmiechnąć się do tych dwóch
co się ze swoim kochaniem nie kryły wcale
chciał bardzo ale jak zwykle się bał tych ludzkich
spojrzeń.

I chciał pewnie jeszcze jakoś po kryjomu wyznać
że tej niższej tak ślicznie z kolczykiem w wardze
chciał ale one wróciły wzrokiem do nieba pełnego
wejrzeń.

Więc odszedł jak zwykle cicho i jakoś bokiem
a one zostały objęte ciasno ramieniem jakby
na zawsze.

Chwiejny obraz ich pocałunku w sztucznie zrobionej
sadzawce.