Memento Mori

Kirani · Widmo

Myślałam, że byłam szczęśliwa.
Że moje życie było idealne,
Przykładne.
Duży dom, dobra praca, pieniądze.
Myślałam, że tylko to się liczy.
Nawet nie wiedziałam jak bardzo się myliłam.
Aż przyszła po mnie śmierć.

Zaczęło się niefortunnie.
Impreza w gronie przyjaciół.
Alkohol, muzyka, zabawa…
Następnie szybki powrót do domu.
Ale było coś jeszcze.
Pisk opon, krzyki ludzi.
Potem była już tylko ciemność.
Taka błoga, kusząca, niewinna.
Przebłysk świadomości.
Ostre światła,
Jacyś ludzie w białych fartuchach
I mężczyzna mówiący
„Nie bój się, wszystko będzie dobrze”
Ale ja się nie bałam.
Znowu ciemność.

Widziałam postać w pelerynie.
Szeroki kaptur okalał jej pociągłą twarz,
A z pod kaptura błyszczały oczy.
Oczy o kolorze śmierci.

Wskazała na mnie palcem.
Cichy szept „przyjdź do mnie”
Ogarnął mój umysł.
Nie słyszałam już nic.
Zawirowałam w odmęcie wspomnień.
Niby szczęśliwych, ale nie do końca.

Widziałam chłopca. Kulał.
Mała dziewczynka wyśmiewała się z niego.
Potem była starsza kobieta.
Ta sama dziewczynka krzyczała, że ją nienawidzi.
Perliste łzy w oczach staruszki bolały.
Bo w tej małej dziewczynce rozpoznałam siebie.
Następny obraz.
Wychudły mężczyzna siedział na krześle.
Kobieta przed nim sprawdzała papiery.
„Z pożyczki nici, nawet, jeśli dzieci są chore”
Zawód w oczach mężczyzny pomieszał się z łzami,
Które znów bolały,
Bo tą kobietą byłam znowu ja.
Takich obrazów było jeszcze wiele.
Życia by mi nie starczyło, bym je wszystkie opisała.
Ale miały jedną cechę wspólną.
Wszystkie sprawiały ból.
Ból serca.

Nareszcie uświadomiłam to sobie.
Ten cały cyrk był po to, bym nie zapomniała.
Szczęście nie istnieje, gdy nie podzielisz się nim z innymi.
Tak mawiał mój tata.
I to było mądre.

Teraz już wiem,
że tak naprawdę nigdy nie byłam szczęśliwa.
Sprawiałam innym ból, by zyskać pieniądze.
Stały się one dla mnie celem życia.
Ale życie jest zbyt ulotne, by myśleć tylko o pieniądzach.
Bo czymże one są?
Mało wartymi kawałkami papieru lub metalu.
„Pieniądze szczęścia nie dają”
Ten, kto to powiedział, był naprawdę bogatym człowiekiem.
Bogatym w mądrość i prawdziwe szczęście.
Bo to prawda.
Pieniądze dają jedynie namiastkę szczęścia.
Namiastkę, która także jest fikcją.
Całe moje życie było fikcją.

W momencie, gdy to sobie uświadomiłam
Postać znikła.
„Pamiętaj o szczęściu”- jej ostatnie słowa.
„Memento Mori”- Obiło się jeszcze o pustkę mego umysłu.
Dostałam drugą szansę.
Odrodziłam się na nowo, by uszczęśliwiać innych.
To był dar od śmierci.
I tego daru nie zmarnuję.

psota · Widmo

Tak….
Pieniądze szczęścia nie dają i nigdy nie dadzą.
Twój tekst wzbudza małe refleksje nad życiem.
Czy ja nie zadaję ludziom bólu tylko i wyłącznie dla własnej korzyści?

Na to pytanie znamy tylko my odpowiedz…

W swoim wierszu opisałaś postać uświadamiającą sobie, że kiedyś żyła źle. Wszystko, co robiła wiązało się z korzyścią dla niej. Niestety takich ludzi jest wiele. Nie robią nic dopóki nie zobaczą w tym swojego zysku.

Ten wiersz wzrusza naprawdę. Pokazuje jak łatwo zrujnować sobie życie. Na początku myślałam, że bohaterka umrze, ale jednak dałaś jej drugą szansę. Myślałam, że pokażesz jej wszystkie wątki z życia, które ukażą jej błąd a później wprowadzisz przewrotną sprawiedliwość i zabierzesz ją z świata z świadomością, że mogła żyć piękniej.

Pozdrawiam

Z.P. psota

Kirani · Widmo

To dobrze, czy żle? *chowa się pod serwetką w nadziei, że nikt jej nie zauważy*

Dzięki, że to przeczytałaś i zrozumiałaś Smile

. Odbiór? Mniej więcej tak to sobie wyobrażałam Wink

"Ach jak ty pięknie piszesz.", "OMG! Andziu, co za wiersz" - puste i nic nie warte słowa. Połowa z moich koleżanek nawet nie przeczytała wierszy, a długo im jeszcze do zrozumienia tekstu.

Po pierwsze. Chować się z tą Andzią!! (blee... nie lubię jaak mnie się tak nazywa ;/ ), a po drugie to już wyjaśniłam... Smile

Megana · Widmo

Kolejne poszarpane wersy. Zmęczyłam się czytaniem, Kirani. Ale z treścią już lepiej, to mogłaby być całkiem niezła miniatura, a nawet dłuższe opowiadanie. Coś w guście "Opowieści wigilijnej" Dickensa. Smile

W wersji uwspółcześnionej i damskiej.
Tylko mniej dramatyzmu, więcej prostoty.
A pieniądze nie dają szczęścia, za to dają własny dach nad głową, możliwość leczenia, pomagania innym a przede wszystkim czas i możliwości. Mogę tego nie nazywać szczęściem, ale chciałabym to mieć. Serio.

psota · Widmo

Dobrze.
Podoba mi się, że zmuszasz czytelnika do refleksji naprawdę.
Szczerze to wiesz, co ci powiem, że sama nie lubię jak ktoś komentuje coś mojego pisząc „ Oh zajebista notka. Wpadnij do mnie... Buziaki”
To jest takie nudne i mam wrażenie, że ten ktoś nie czytał wogóle tego, co napisałam.

PS. Wdzięczna byłabym, jeśli nie opublikujesz swoich wierszy przesłałabyś mi je jakoś np. PW.

Pozdrawiam

Z.P. psota